تأثیر دهانشویه کلرهگزیدین بر بروز استئیت آلوئولار به دنبال خارج نمودن دندان : یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: استئیت آلوئولار یا حفره خشک (Dry socket) شایع‏ترین عارضه پس از خارج ساختن دندان‏های دائمی می‏باشد. علت ایجاد استئیت آلوئولار هنوز به طور قطعی مشخص نشده است. با این وجود، فیبرینولیز لخته خون در اثر تهاجم باکتریال به عنوان یک فاکتور اتیولوژیک مهم مطرح می‏باشد. از آنجایی که شستشوی حفره دهان در کاهش آلودگی باکتریایی مؤثر است و با توجه به نقشی که آنتی سپتیک‏ها در کاهش تعداد باکتری‏ها دارند، در این مطالعه تأثیرکاربرد جداگانه کلرهگزیدین 2/0% و نرمال سالین را بر میزان بروز استئیت آلوئولار به دنبال خارج نمودن دندان مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‏ها: این کارآزمایی بالینی یک سوکور و تصادفی، بر روی 300 بیمار که به منظور خارج کردن دندان‏های دائمی خود به بخش جراحی دانشکده دندانپزشکی بابل مراجعه کرده بودند صورت گرفت. محدودهسنی بیماران بین 45-15 سال، با میانگین سنی 4/8±7/34 سال بود. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در یک گروه، 15 دقیقهقبل از خارج ساختن دندان، به بیماران 15 میلی لیتر دهانشویه کلرهگزیدین جهت شستشوی دهان به مدت 30 ثانیه داده می‏شد و از آنها خواسته می‏شد که از روز بعد از خارج ساختن دندان استفاده از آن را به صورت روزانه 2 بار، هر بار 30 ثانیه، به مدت یک هفته ادامه دهند. در گروه کنترل تمامی این مراحل با نرمال سالین انجام می‏شد. پس از اتمام کار از بیماران در خواست می‏شد تا یک هفته بعد و یا زودتر، در صورتی که درد آزار دهنده‏ای وجود داشت که به مرورزمان بدتر می‏شد، به بخش جراحی مراجعه کنند. در این زمان، ناحیه حفره دندان از لحاظ ترمیم غیرطبیعی، حضور بافت نکروتیک، استخوان برهنه و عدم حضور لخته خون مورد بررسی قرار می گرفت. یافته‏ها: نتایج حاصل از این آزمون نشان داد که تفاوت آماری معنی‎‏داری بین دوگروه نرمال سالین و کلرهگزیدین از لحاظ میزان بروز استئیت آلوئولار وجود نداشت. نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد کاربرد دهانشویه کلرهگزیدین تأثیر چندانی در کاهش میزان بروز استئیت آلوئولار ندارد و مصرف دهانشویه نرمال سالین کافی می‏باشد.